Szkoła Podstawowa im. Batalionów Chłopskich w Sadowiu

     Jak co roku w rocznicę odzyskania niepodległości młodzież Gimnazjum w Sadowiu złożyła hołd Władysławowi Prażmowskiemu " Belinie". Wieniec ufundowany przez władze Gminy Sadowie młodzież złożyła pod pomnikiem "ojca kawalerii polskiej" w Ruszkowcu. W tym szczególnym miejscu uczniowie przypomnieli sobie życorys i dokonania Władysława Prażmowskiego.

      Władysław Zygmunt Belina-Prażmowski (ur. 3 maja 1888 w Ruszkowcu pod Opatowem, zm. 13 października 1938 w Wenecji) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

     Od 1909 był członkiem Związku Walki Czynnej, należał do Związku Strzeleckiego. W 1913 został zastępcą komendanta okręgu krakowskiego ZWC. W latach 1909-1913 studiował na Politechnice Lwowskiej. 2 sierpnia 1914 objął dowództwo siedmioosobowego patrolu, który w nocy dnia następnego wkroczył do zaboru rosyjskiego. Ten sam patrol, już w mundurach, konno i uzbrojony, ponownie przeszedł kordon graniczny i stoczył bezkrwawą potyczkę z rosyjskimi policjantami stając się tym samym pierwszym oddziałem kawalerii legionowej (tzw. "siódemka Beliny"). 13 sierpnia stworzył pierwszy szwadron kawalerii w sile 140 ludzi. W latach 1914-1917 oficer Legionów Polskich, organizator i dowódca 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich, tzw. "beliniaków". Na jego czele przeszedł cały szlak bojowy Legionów.

      Po zakończeniu I wojny światowej w armii polskiej, początkowo dowódca 1. pułku ułanów, był twórcą I brygady kawalerii, na której czele stoczył wiele bitew w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Sławny ze zdobycia Wilna w kwietniu 1919. W 1929 zamieszkał w Krakowie, był tutaj prezesem Oddziału Krakowskiego Związku Legionistów. W latach 1931-1933 po wystąpieniu z wojska Prezydent Miasta Krakowa a w latach 1933-1937 wojewoda lwowski. Po powrocie do Krakowa został dyrektorem generalnym Jaworznickich Komunalnych Kopalń Węgla SA. Odznaczony krzyżem Orderu Virtuti Militari, 5-krotnie Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1937 przeszedł na emeryturę ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Zmarł 13 października 1938 w Wenecji. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W 1938 nazwano jego imieniem jedną z głównych ulic Krakowa.